Tükenme kavramı ilk defa 1974’te  insanların aşırı çalışmaları sonucu; işlerinin gereklerini yerine getiremez bir duruma gelmeleri olarak tanımlanmıştır ve "Kişideki Duygusal Tükenme Durumu" şeklinde adlandırılmıştır. (Herbert J. Freudenberger)  Daha sonraki yıllarda bu sendroma ilişkin 3 temel etmen tanımlanmıştır. Bu etmenler;

1.  Duygusal Tükenme: Çalışanların kendilerini duygusal yönden yıpranmış hissetmeleri ile gerçekleşir. Bu boyutta genel olarak enerji eksikliği ve duygusal yorgunluğun arttığı görülür. Bireyler ertesi gün işe gitmeyi istemezler ve daha fazla dayanamayacaklarını düşünürler.
2. Duyarsızlaşma: Çalışanların işlerine yönelik ilgisiz ve soğuk bir tutum gerçekleştirmesidir.  Küçültücü bir dil kullanma, katı kurallara göre iş yapma ve başkalarından sürekli kötülük geleceğini sanma, duyarsızlaşmanın belirtilerindendir.
3. Kişisel Başarı Duygusunda veya Beceride Azalma: Çalışanların kendi iş performanslarının düşük olduğunu düşünmeleridir.

Sıklıkla birbirine karıştırılan stres ve tükenmişlik kavramları, birbirlerinden farklı, fakat etkileşim içinde olan kavramlardır. Stres; bireyin baş etme kaynaklarını tüketmektedir. Sürekli devam eden stresin sonucunda ise; kaygı artar, kişi kendini depresyonda hisseder ve tükenmişlik ortaya çıkar.